حافظ پادشاهان به چاپلوس نیازمندند نه تو

برآورد میشود غزل سال 769ق/746ش/1367م که  مدعیان  ،رقبا و دشمنان قسم خوردة  حافظ ، شجاع را وادار کرده اند صوف بپوشد، محتسب شود، با او شراب ننوشد بلکه با حریفان او پنهانی شراب بنوشد سروده شده باشد.

مطالب مفصلی در مبحث در حضوراندیشه غزل 512 سودی نوشته شده که مشمول این غزل هم میشود فقط باید اضافه کنیم حافظ سخنان دلش را زیباتر از زیبا بیان میکند زیرا گوهر او از کان دگر و جام جم است و بسیار دوستیها را می تواند ببیند.

حافظ در ابیات 1 و 2 و 3 از کنار گذاشته و رانده شدن شکایت و ظاهراً به شجاع [حلال باشد میدهد] و از سر تقصیر او می گذرد ولی در ابیات 4 و 5 بطور ضمنی او را تحقیر و بطور صریح و آشکار رقبای خود مخصوصاً عماد فقیه را سرزنش میکند در ابیات 6 و 7 ظاهراً خود را مقصر جلوه میدهد زیرا عاشق شجاع شده ولی باطناً به شجاع میگوید تو نادانی لیاقت مرا نداری بلکه چاپلوسان و بله قربان گویان لایق تو هستند ولی من که چنین نیستیم نباید از تو توقعی داشته باشم.

غزل حلقة اول غزیدة حضرت سیمرغ است احتمال می رود پس از صدور و یا ابزار تمایل شجاع برای قتل حافظ سروده شده باشد حافظ آرام ولی بسیار زهرآگین بی رحمانه ولی محترمانه همه را هدف قرار میدهد و خود را ظاهراً مقصر میداند غزل 370 بیت 7 [میخورد خون دلم مردمک چشم و سزاست که چرا دل به  جگر گوشه مردم دادم]